Dziennik Domowy wydawany przez N. KAMIEŃSKIEO, Poznań, 1. kwietnia 1840 – fragmenty.
Pisownia oryginalna.
Londyn, dnia 14. Marca 1840.
I tu u nas, jak w Paryżu, więcej na wygodę, niż na świetność zwracają uwagę, dla tego wiecej zobaczysz salop, aniżeli w ubiegłych zimach. Tkaniny tych salop tak są różne, iż trudno nam powiedzieć, jaka z nich na pierwszeństwo zasługuje; to dodać jednak musimy, iż tło ciemne nakształt dreliszku najczęściej napotykać się daje, jestto naśladowanie kaszemiru w pojedyńcze pstre wzory. Salopy te niemają szczególniejszych ozdób, tylko zwyczajny kołnierz aksamitny koloru tła tkaniny; w rzeczy samej są bardzo wygodne i zupełnie odpowiadają celowi, lubo nie tak stroją jak salopy z ciężkiego jedwabiu.
stanik z tyłu jest dosyć wysoki, z przodu głęboko wycięty i osadzony w trzy rzędy koronek w skład szala, tak iż ostatni rząd na rękawy opada, co nazywają faconem Wiktoryi.
U wielu sukien znajduje się u stanika pełno fałd, ale nieregularnie zebranych, które utrzymują klejnociki, kokardki z wstążek, złoty sznur lub bukiecik. Fałdowanie to bardzo dobrze wygląda, bo unika sztywności, jaka z regularności fałd wypływa.
Kolorem modnym jest pensce wraz z ciemnoczerwonym; na wieczory niebieskie Wiktoryi.
Czarne kapelusze biorą Damy na wyjście; są powiększej części z aksamitu wyrabiane, tkaniny teraz najmodniejszej i bardzo pojedyńczej.
Mało widać futer, wyjąwszy boa; mało i zarękawków, chociaż zwykle o te czasy najwięcej je noszono, ale i te tak są małe, iżby Damy posądzić można było, że je od dzieci swoich pożyczyły.
Fręzle kosmate zastępują teraz miejsce futer u szalów, równie zdobią one i salopy. Jakkolwiek mało widać futer u Dam przechodzących, to jednak zwykle w nich jeżdżą; najulubnieńcze futro jest chinchilla (z Peru); z niego szczególniej wyrabiają zarękawki, boa i osady salop lub szali.
Między salopami odznaczają się arabskie. Są one z pstrego aksamitu i zdobne atłasem. Równie są używane wielkie szale aksamitne z rękawami.
Koronki nie tyle są w tym miesiącu ulubione, ile w przeszłym, przecież jednak niemi stroją suknie.
Najnowsze suknie na wieczory używają z aksamitu lub atłasu, o trzech oszeweczkach muślinowych lub koronkowych;
Objaśnienie ryciny.
1. Strój na głowę z wstążek w kształt różyczki, z długiemi końcami. Suknia tulowa fręzlami oszyta; stanik gładki; obszerne na pół długie rękawki.
2. Wysoki stroik na głowę z czepeczkiem z wstążek i koronek. Suknia jedwabna przerabiana kwiatami; z lewego boku bukieciki z wstążkami aż do dołu upięte; przepaska związana na prawym boku, której końce na dół opadają. Stanik w kształt chusteczki. Krótkie rękawki z trzema falbanami.
3. Wianek na głowie z liścia dębowego. Suknia tulowa ozdobiona girlandką z liścia dębowego w kształt fartuszka. Krótkie rękawki o dwóch bufkach równie liściem oszyte.
4. Ubiór męzki balowy. Frak z kołnierzem szalowym, obcisłemi rękawami, długiemi połami i świecącemi guzikami. Kamizelka w kwiaty, kołnierz szalowy. Krawat biały. Żaboty koronkowe, mankietki karbowane.
